เพลง : สุดท้ายแล้วเราจะ feat. Greasy Cafe
ศิลปิน : AUTTA
สุดท้ายแล้วเราจะลืมทุกคำตอบ
ลืมทุกคนที่รออยู่
สุดท้ายแล้วเราจะลืมความอุ่นจากการกอด
ลืมรสชาติจากการจูบ
สุดท้ายแล้วเราจะลืมทุกคำปลอบ
ลืมทุกคำขู่ ลืมว่าเราเป็นแค่ไอ้คนกระจอก ที่พร่ำบอก ให้เวลาหยุด
สุดท้ายแล้วเราจะลืมคนที่ควรลืม
แล้วยังเสือกลืมคนที่ควรจำ ลืมเรื่องที่ละเลยมาตลอดเวลา
แต่รู้ตัวตลอดเวลาว่าควรทำ ลืมคนที่เราเบนหน้าหนี
แล้วรู้ตัวอีกทีว่าควรฟัง
สุดท้ายแล้วเราจะลืมไอ้คนที่เยินยอเรา
แล้วพออีกวูบเดียวเดินไม่นานเกินรอ
ก็ลืมคนที่เกลียดเราซะเข้ากระดูกดำ
ลืมเพลงที่เคยชอบฟัง ลืมหนังที่เคยชอบดู
ลืมคนใจร้ายที่ตอนสุดท้ายแม่งก็ไม่ชอบกู
สุดท้ายแล้วเราจะลืมความทรมาน การร้องไห้น้ำตาที่ซับ
รวมไปถึงลืมสิ่งดีๆ ที่เคยได้รับ
ยังอยากจะยืนยันคำเดิมจริงๆ หรือเปล่า ถ้าสุดท้ายแล้วเราได้ลืม
สิ่งที่อยากจะลืม เมื่อความทรงจำมันหมดเวลาให้ยืม
เธออยากจะคืนจริงๆ หรือเปล่า อยากจะลืมจริงๆ หรือเปล่า
หรืออยากลืมแค่เป็นครั้งคราวหรือเปล่า
ความทรงจำแสนสั้น ชีวิตแม่งก็สั้นไม่ต่างกันเท่าไร
แต่เมื่อพ้นผ่านข้ามคืน การลืมคือจุดเริ่มต้นของการจำครั้งใหม่
สิ่งที่น่ายินดีของความทรงจำคือยังจำได้ว่าเคย
สิ่งที่น่ากลัวที่สุดของมัน คือมึงจดจำอะไรไม่ได้เลย
สุดท้ายแล้วเราจะลืมทุกสิ่ง
สุดท้ายแล้วเราจะทิ้งทุกอย่าง
กลิ่นหอมของความทรงจำสลายเป็นสีเจือจาง
แค่เพียงไม่นานถูกลมพัดลอยผ่านไป
เมื่อนกพิราบสยายแย้มปีก
สิ่งที่เคยได้ยินจะค่อยๆ จาง
อ้อมกอดที่เคยสัมผัสจะหายไปในพริบตา
สักวันเราคงถูกลืมเลือนไม่ต่างกัน
มองดูที่ๆ เคยใช้เวลา มองดูที่ๆ เป็นที่ประจำ
มองดูที่ๆ เคยไปด้วยกัน อ่อ มองดูแล้วก็รู้สึกแปลกๆ
Man a lot of that we had done แม่ง a lot of time
I’ve been drunk damn a lot of truth
ที่กูปฏิเสธ ทุกครั้งกูยังเจ็บ ด้วยสาเหตุอีกเป็นพัน
อ่อ ในทุกวันยังคิด ว่าจริงๆ กูควรจะยืนได้แล้ว
จริงๆ กูควรจะออกจากความขมขื่นได้แล้ว
จริงๆ กูควรจะหยุดเกาผื่นของคืนๆ ก่อนได้แล้ว
วันที่ไม่มีใครให้เถียง จริงๆ กูยังจำเสียง แม่ปลุกให้ลุกขึ้นตื่นได้แล้ว
อ่อ แม่บอกว่าลูก ถ้ายังต้องเจอเบอร์ที่ยังต้องจำ
โลกมีกฎที่มันโคตรไม่ยุติธรรม อยู่ข้อหนึ่ง
คือมึงจะจำได้เฉพาะสุขที่สุด ทุกข์ที่สุด
การพบเจอ จากลา ยิ้มกว้าง การเล่นตลกของโชคชะตา
และการหักหลังบ้าๆ จากคนรอบๆ มึง
โลกเล่นสมองมึงอย่างละโมบ ด้วยคำว่าสำคัญ
มึงจงจำ มึงจำ มึงจำ มึงใส่กะโหลก
อ่อ ไอ้ความสัมพันธ์ ความสำเร็จ จบและเจ็บตามอัตภาพ
อย่าฝืนกฎของธรรมชาติ มันไร้ประโยชน์
สิ่งที่เราลืมหรือจดจำไว้ สุดท้ายจะถูกกลืนในกาลเวลาไป
หากแม้นอยากลืมหรือจำมากเพียงไหน
สุดท้าย ก็คงไม่เหลือความหมายใด
ในจักรวาลอันกว้างใหญ่
สุดท้ายแล้วเราจะลืมทุกสิ่ง
สุดท้ายแล้วเราจะทิ้งทุกอย่าง
กลิ่นหอมของความทรงจำสลายเป็นสีเจือจาง
แค่เพียงไม่นานถูกลมพัดลอยผ่านไป
เมื่อนกพิราบสยายแย้มปีก
สิ่งที่เคยได้ยินจะค่อยๆ จาง
อ้อมกอดที่เคยสัมผัสจะหายไปในพริบตา
สักวันเราคงถูกลืมเลือนไม่ต่างกัน
สุดท้ายมันก็เท่านั้นเอง