เพลง : พิเภกยักษี
ศิลปิน : จตุรงค์ โพธาราม
ฉันเคยมอบชีวิตและทั้งหัวใจให้เธอ
แต่เธอนั้นขยี้ใจฉันให้แหลกสลายลงไป
โปรดปล่อยฉันนำพาความรักและความภักดีของใจ
โบยบินไปกับเขา (เขา) (เขา)
บัดนั้น พระยาพิเภกยักษี
เห็นพระองค์ทรงโศกโศกี
อสุรีกราบลงกับบาทา
(อสุรีกราบลงกับบาทา)
(ไหว้สา)
ทูลว่าพระลักษณ์สุริยวงศ์
ยังไม่ปลงชีวังสังขาร์
อันโมกขศักดิ์อสุรา
พรหมาประสิทธิ์ประสาทไว้
(พรหมาประสิทธิ์ประสาทไว้)
(เฉียบ)
ทรงอนุภาพฤทธิรุทร
ต้องใครจะฉุดนั้นไม่ไหว
แต่มียาคู่หอกชัย ให้ไว้สำหรับแก้กัน
(ให้ไว้สำหรับแก้กัน)
(เขาเรียกว่าแก้ทาง)
แม้นละไว้จนรุ่งราตรี
ต้องแสงพระระวีจะอาสัญ
ขอให้ลูกพระพายเทวัญ
ไปห้ามพระสุริยันในชั้นฟ้า
(ไปห้ามพระสุริยันในชั้นฟ้า)
(หนุมานก็มา)
อย่าเพิ่งรีบรถบทขจร
ข้ามยุคนธรรภูผา
แล้วให้ไปเก็ยตรีชวา ทั้งยาชื่อสังขรณี
(ทั้งยาชื่อสังขรณี)
(อยู่ที่ไหนวะ)
นังเข้าสรรพยาบรรพต
ปรากฎอยู่ยอดคีรีศรี
กับปัญจมหานที
สรรพยาทั้งนี้มาให้กัน
(สรรพยาทั้งนี้มาให้กัน)
(ไม่ทันก็ตาย)
แม้นว่าได้บดชโลมลง
องค์พระอนุชาไม่อาสัญ
จะดำรงคงชีพชีวัน
หอกนั้นก็จะหลุดขึ้นมา
(หอกนั้นก็จะหลุดขึ้นมา)
(หอกนั้นก็จะหลุดขึ้นมา)
(ไม่ตาย)
(หอกนั้นก็จะหลุดขึ้นมา)
(รอดแล้ว)
ชายผู้ยิ่งใหญ่ในปฐพีคนนั้น
จะประทานทุกสิ่งให้เราสมปราถนา
ขอเพียง เมื่อเราเอ่ยนาม
พระราม เอิง เอย